بر خلاف مواد شوینده، هنگامی که در صابون آب سخت استفاده می شود، به خوبی کف نمی کند و تفاله استئارات، یک ماده رایج در صابون، به عنوان یک رسوب نامحلول تشکیل می شود.
صابون گیاهی اجزای اصلی اکثر گریس ها و غلیظ کننده های روان کننده هستند. گریس ها معمولاً امولسیون هایی از صابون کلسیم یا صابون لیتیوم و روغن معدنی هستند.
بسیاری از صابون های فلزی دیگر نیز مفید هستند، از جمله صابون های آلومینیوم، سدیم و مخلوط آنها. از این گونه صابون ها به عنوان غلیظ کننده برای افزایش ویسکوزیته روغن ها نیز استفاده می شود. در زمان های قدیم، گریس های روان کننده را با افزودن آهک به روغن زیتون می ساختند.
صابون های فلزی نیز در فرمولاسیون رنگ روغن هنرمندان مدرن به عنوان یک اصلاح کننده رئولوژی گنجانده شده است.
در یک محیط خانگی، “صابون” معمولاً به چیزی اطلاق می شود که از نظر فنی صابون توالت نامیده می شود که برای نظافت خانگی و شخصی استفاده می شود.
هنگامی که صابون برای تمیز کردن استفاده می شود، ذرات و کثیفی را حل می کند، که سپس می تواند از ماده تمیز شده جدا شود.
مولکول‌های نامحلول روغن و چربی در داخل میسل‌ها مرتبط می‌شوند، کره‌های کوچکی که از مولکول‌های صابون با گروه‌های آبدوست قطبی (جذب آب) در خارج تشکیل می‌شوند و یک جیب چربی دوست (جذب چربی) را در بر می‌گیرند که مولکول‌های روغن و چربی را از آب محافظت می‌کند. حل شدنی کردن آن هر چیزی که محلول باشد با آب شسته می شود.
تولید صابون های توالت معمولاً مستلزم صابون سازی تری گلیسیریدها است که روغن ها و چربی های گیاهی یا حیوانی هستند.
یک محلول قلیایی (اغلب لیس یا هیدروکسید سدیم) باعث صابون سازی می شود که در آن چربی های تری گلیسیرید ابتدا به نمک های اسیدهای چرب هیدرولیز می شوند.
