بیشتر گل های محمدی کوهنوردی نیز روی چوب های چند ساله گل می دهند تا در سال اول نیازی به هرس نداشته باشند.
برای تحریک تولید شاخه های جدید، شاخه های کناری را می توان تا حدود سه چشم هرس کرد. گل های پژمرده و شاخه های قدیمی و بیمار را می توان حذف کرد.
برای جلوگیری از برهنه شدن سطح زیرین، تولید شاخه های جدید در قسمت پایین را می توان با کشیدن شاخه ها به صورت افقی یا با هرس قوی شاخه های پشتی تحریک کرد.
گل محمدی در مشهد با شاخه های خیلی متراکم باید نازک شوند و شاخه های مرده برداشته شوند و شاخه هایی که خیلی بلند هستند را می توان دوباره هرس کرد.
محمدی های وحشی به هرس کمی نیاز دارند. چوب های قدیمی و مرده را می توان هرس کرد. برای تقویت رشد شاخه های جدید، شاخه های کناری را می توان تا یک سوم پس از گلدهی هرس کرد.
در اینجا نیز، هرس کردن شاخه اصلی هر از گاهی می تواند رشد شاخه های جدید را در پایین تحریک کند. برای حفظ شکل پرچین، باید توپیاری انجام شود، اما نباید از گل محمدی پرچین محکمی انتظار داشت.
یک گل محمدی وحشی دارای بطری باید در اوایل بهار مانند گل محمدی فلوریبوندا هرس شود. اگر گیاه یکبار گلدهی باشد، گلهای پژمرده می توانند باقی بمانند زیرا باسن نیز منظره زیبایی است.
گل های پژمرده باید از گیاهانی که چندین بار شکوفا می شوند حذف شوند. شاخه های قدیمی و بیمار را می توان حذف کرد و بقیه را می توان به اندازه یک سوم هرس کرد.
یک گل محمدی خوب دارای ساقه اصلی با حداقل ضخامت 15 میلی متر و حداقل دو شاخه تازه، سفت، سالم و بدون خال قهوه ای/خاکستری به ضخامت یک مداد خواهد بود.
این گیاه باید دارای ریشه های قوی با ریشه های جانبی کوچک باشد. پوست گیاه نباید چروکیده باشد. کدام گل محمدی کمتر تحت تاثیر بیماری قرار می گیرد؟
